هرچند تا پایان دوره آزادسازی، 85 درصد از مناطق تحت اشغال دشمن آزاد شده بود، لیکن 2500 کیلومترمربع از سرزمین ایران در اشغال دشمن باقی مانده بود و هیچ تضمینی برای عقب نشینی کامل عراق وجود نداشت.

محافل سیاسی بین المللی در مورد اعاده حقوق جمهوری اسلامی (عقب نشینی کامل عراق از خاک ایران، شناسایی متجاوز، پرداخت غرامت) هیچ واکنشی نشان نمی دادند. به این ترتیب ادامه اشغال سرزمین های اسلامی، ارتش شکست خورده عراق را در موقعیت برتر نگه می داشت، لذا چاره ای جز ادامه جنگ و تعقیب متجاوز نبود.